In ons nieuwe logo staat het oog centraal, dat staat voor het menselijke en hoe wij het unieke in anderen zien. Wij zien en begrijpen jouw zorgbehoefte en zorgvraag; wij zien hoe we cliënten, medewerkers en zorgorganisatie het beste uit zichzelf kunnen laten halen.

De cirkels in het logo staan voor de groepen mensen die wij bij elkaar brengen, de zorginstellingen en de zorgverleners. Die cirkels raken en overlappen elkaar. Het is die 1-op-1 match waar het om gaat, het oog dat ziet waar mensen, teams en organisaties elkaar versterken. Wij kennen de zorg en komen uit de zorg.

Nieuwsgierig naar onze nieuwe huisstijl en de achtergrond daarvan? 
Bekijk deze video.

Aan de basis van de nieuwe huisstijl ligt natuurlijk wie wij zijn, ons karakter of kernwaarden – in communicatietaal. Die maken het verhaal achter de nieuwe huisstijl compleet.

Wij werken niet voor niets speciaal voor de zorg: wij zien het mooie aan mensen en halen daar het beste uit. Wij zien het mooie en unieke in ieder cliënt, medewerker en organisatie. Ook als die even zijn of haar dag niet heeft. We blijven vol aandacht en zorg. Geen grote centrale organisatie, maar gewoon dichtbij. Wij vinden je mooi zoals je bent.

We werken met passie voor de zorg, gaan er iedere dag weer met energie tegenaan. We zien wat er moet gebeuren en zijn proactief. Vanuit onze professionaliteit, vanuit ons hart voor de zorg. Ook onze medewerkers zijn energieke aanpakkers: wij kennen hen goed, selecteren hen met aandacht en werken meestal al langere tijd met hen samen. Zo maken we de beste match.

Het een kan niet zonder het ander. Iedere medewerker heeft de kennis die nodig is voor de functie met tegelijk een pragmatische instelling. Wij werken vanuit onze professie én kijken om ons heen naar de praktijk van alledag: wat is er nodig en hoe kunnen we dat bieden? Zo overwinnen we dagelijkse zorgen voor zorgorganisaties en hun cliënten.

Wij staan naast zorgorganisaties, teams, medewerkers, cliënten en hun familie. Om je verder te helpen, te ontzorgen en het beste uit je te halen. Op een net andere manier: niet van een afstandje, maar direct dichtbij jou. Met korte lijnen en vaak naast je op de werkvloer. Vanuit onze ervaring in de zorg en vanuit onze persoonlijke belangstelling en aandacht begrijpen we als geen ander wie en wat je nodig hebt.

Wil je weten hoe we dit in de praktijk brengen, hoe we met je kunnen samenwerken? Lees meer op deze website of laten we samen een koffie drinken. We nemen graag de tijd voor je.

Werkgeluk zit ‘m in de kleine, bijzondere momenten. Die ene glimlach, de oprechte verbazing, de onverwachte reactie, een momentje van rust of tevredenheid.

Iedere dag werken we met unieke mensen in de zorg. Zoals Thomas, een van de cliënten waar Esther een bijzondere tijd mee had en die ze na lange tijd weer tegenkwam. Lees hun bijzondere verhaal.

Esther: ‘Veel cliënten vergeet je nooit meer. En sommige ontmoetingen zijn extra speciaal. Zoals Thomas, met wie ik ruim 20 jaar geleden werkte, een klein ventje nog, hij was toen 13 jaar en lichamelijk en geestelijk gehandicapt.

We hadden samen een bijzondere band. Vaak kroop hij weg onder een dekentje. Ook toen ik afscheid van hem nam, op mijn laatste werkdag. Om bewoners ‘afscheid van een medewerker’ te laten begrijpen hadden we destijds de methode om de foto van het prikbord, van de medewerker, door te knippen.

Ik ging naar hem toe, ging bij hem zitten en hij kwam onder zijn dekentje vandaan. Na een tijdje legde ik uit met een knipbeweging van mijn vingers, dat ik weg ging. Dat beviel hem niks: hij kroop terug onder zijn dekentje en sloot zich af van mij en zijn omgeving.

22 jaar later kwam ik via Uniek in Eigenheid toevallig weer bij dezelfde woongroep terecht. Ik vertelde over Thomas, die ik me nog als de dag van gisteren herinnerde. Tot mijn verbazing vertelde de teamleider dat Thomas daar nog steeds woonde. Wat bijzonder, ik zou hem weer zien!

De kans dat hij me zou herkennen was nul. Het was 22 jaar later, hij was inmiddels bijna 2 meter lang en nog steeds zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt. Ik liep rustig op hem af en zei: ‘Hee Thomas! Wat ben je groot geworden man.’

Een spannend moment volgde, waarop ik me schrap zette voor een klap. Dat zou een vrij normale reactie zijn, bij iemand met zijn handicap. Op z’n best zat er een glimlach in.

Het was even stil en we keken elkaar aan. Toen vloog hij me in de armen en kreeg ik de allergrootste knuffel van de wereld.’